Sommige dingen staan zonder dat je het ergens hebt opgeschreven op je bucket list. De Utrechtse Heuvelrug Trail (UHT) is er eentje van mij. Toen er vanuit Social Trail NL-B een event werd aangekondigd om deze gezamenlijk te gaan lopen, bedacht ik me geen moment en meldde mij aan. Na mijn vorige afstandsbreak zou dit, een klein maandje later, prima in de planning passen!
En zo sta ik zondagochtend op een druilerig parkeerterrein in Driebergen. In een andere auto zie ik twee mensen hun spullen bij elkaar zoeken en ik ga er enthousiast op af. Vast medetrailers. Ik word meewarig aangekeken in mijn tight. Nee, de heren lopen wel de UHT, maar dat doen ze wandelend. Als ik daarna de hal op het station inloop ben ik wat achterdochtig als ik een groep sportief geklede heren zie staan, maar dit keer heb ik de juiste mensen gevonden. Even later komt de trein uit Rhenen binnenlopen en wordt de stationshal overspoelt met kleurige shirtjes, petjes, buffs en rugzakjes. Het is grappig om sommige mensen van Facebookfoto’s te herkennen en na de verplichte foto bij de stationsklok gaan we op pad.
De eerste kilometers lopen over asfalt en de groep valt in kleinere groepjes uit elkaar. Ik loop samen met Henri achteraan en zo kunnen we allebei lekker ons eigen tempo lopen. Jeroen en Ferry wachten ons een stuk verder op om zich er van te verzekeren dat we de route kunnen vinden. Ik heb ontzettend mazzel dat Henri een horloge met navigatie heeft, want anders had ik de uitgeschreven route moeten volgen.
De route loopt grote delen kaarsrecht door het bos, waarbij het pad dan weer smal en dan weer breed is. We steken een grote zandvlakte over, komen langs een prachtige heide en als we over de helft zijn, begint de route iets te glooien. Geen pittige klimmetjes, maar lange langzame heuvels langs de Top en de eenzame eik. Ik begin mijn hamstrings te voelen, maar desondanks krijg ik van naar boven lopen steeds weer energie! Het is bijna overal best druk in het bos. Mensen die hun hond uitlaten, wandelaars met routebeschrijvingen, andere UHT-trailers die ons inhalen of lopers die gewoon lekker door het bos zwerven en mountainbikers, heel veel mountainbikers. Ook de twee wandelaars die ik bij de start trof halen we in en we wensen elkaar nog veel plezier. Had ik al gezegd dat er ook modder lag? Nou ja, water en modder. Soms waren het een soort van overstroomde paden, waar je kon proberen langs te lopen, maar dan telkens weer naar beneden gleed in de pratsch.
Mijn looptijden-app geeft elke kilometer aan hoe ver we zijn en hoe hard we gingen. Als het een tijdje stil blijft, blijkt de batterij leeg. Ook mijn batterij is leeg of in de war, want ik krijg kramp in een orgaan, ergens links in mijn zij. Dit duurt een paar kilometer en dan is het gelukkig over. Wij zijn dan echter nog steeds in het bos. Ik begin mijn rechterbeen steeds anders op te tillen en neer te zetten, maar die hamstrings blijven snijden. Tanden op elkaar en nog een klein stukje. Als we in Rhenen zijn, krijgen we een laatste heuvel over een enorm grasveld. Helaas geen heuvelop-energie meer voor mij. De pijp is leeg. Gelukkig lopen we daarna een heel eind over de weg naar beneden naar de rivier. Al snel zien we de brug over de Rijn en met de wind in de rug is dit geen vervelend stuk meer. Onder de brug moeten we nog een klein stukje omhoog en struikelen we zo ongeveer het stationsterrein op. We zien andere trailers zich omkleden en horen gejuich. We willen nog maar één ding; naar die stationsklok. Het perron op loop je onder een poortje door en het is net een finishboog. Een heerlijk gevoel als we het stopknopje indrukken! We zijn binnen, we hebben het gehaald. Ik ben trots, blij en heel erg happy dat ik lekker in mijn eigen tempo heb kunnen lopen. Iedereen en vooral Henri bedankt voor deze mooie ervaring en wellicht tot trails!
ps. De UHT is 30,88 kilometer lang en Henri en ik deden er vier uur minus 3 minuten over.
