Engelroderpad

Pont over de Lek

Op de pont in de Lek voel ik me net een toerist. Overgezet worden door een pontje met zoveel groen en water om je heen voelt als vakantie. Vakantie in eigen land! Aan de overkant ligt het dorpje Beusichem, waar het klompenpad ‘Engelroderpad’ begint.

Het centrum van Beusichem is knus en gezellig en omdat het koninginnedag is, hangen de vlaggetjes over het plein. Of hangen die er nog van koningsdag drie dagen geleden? Ik moet nog even wennen aan die nieuwe datum! Op het plein is een kleine markt en bij de broodkraam halen we iets lekkers voor onderweg. Tegenover Markt 5 staat het informatiebord van de Engelroderroute. We besluiten de route met de klok mee te lopen, zodat we het gevreesde saaie gedeelte als eerste krijgen. Ook zien we hier dat we eventueel nog kunnen verlengen met het Kuilenburgerpad van 6 km.

Kerk in Beusichem

Engelroderpad

Door de smalle dorpsstraat lopen we langs oude en nieuwe huizen met veelal grote tuinen en klussende bewoners. Kippen lopen in de voortuin en poezen liggen dromerig in de zon. De lintbebouwing slingert het dorp uit en gaat over in het dorpje Zoelmond. De bomen staan in bloei en op veel plaatsen schiet het koolzaad uit de berm. Met een grote boog lopen we via landweggetjes weer terug richting Beusichem waar we uitkomen op een grote rotonde. Hier moeten we even opletten dat we de goede richting oplopen, want de route komt hier later ook weer terug. We volgen een ventweg naast een drukke doorgaande weg en slaan dan de Zoelmondsebroeksteeg in. Een hele mond vol voor een klein grindpaadje!

Nieuwsgierige koeien

Zoelmondse Broeksteeg

Bloeiende bomen

Koeien en een paard kijken ons nieuwsgierig aan als we langslopen. Er komen hier niet veel mensen waarschijnlijk. Ook vinden we hier geen bankje, maar een stuw kan ook dienstdoen als zitplek. Na weer een stuk asfalt komen we bij de Regulieren. Dit natuurgebied lopen we door over een grasdijk met uitzicht op moeras en verderop de eendenkooi. Het is hier heerlijk rustig en we komen geen wandelaar tegen. Na de ronde om de eendenkooi volgen we een klein stukje een drukke weg en slaan dan weer af richting Beusichem via de, jawel, Beusichemse Broeksteeg. Helaas is dit wel een asfaltweg, waar we geregeld de berm in moeten voor passerend verkeer. Als we bijna bij de rotonde terug zijn maken we een slinger naar links om de Beusichemse bosjes heen. Het is hier een enorme modderboel en voor het eerst zouden laarzen nut hebben gehad.

De Regulieren

Bruggetje

Klaphekjes

Na de rotonde worden we in het recreatiegebied met allemaal slingertjes weer terug naar de doorgaande weg geleid om vlak daarna het weiland in te mogen. Hier lopen we tussen afrasteringen in de weilanden en passeren regelmatig een klaphekje. Het gras is hoog en nat en nu krijg ik toch wel natte voeten. De grutto’s duikelen door de lucht en menig duif vliegt verschrikt uit de wilgen waar we langslopen. In de verte zien we de dijk van de Lek opdoemen. Nu zal het niet meer heel ver zijn. Inderdaad komen we vlak bij de dijk weer op de weg uit en volgen deze terug tot op het dorpsplein. Na een boel asfalt en een paar vieze schoenen rijker, gaan we weer terug naar huis na deze minivakantie.

Vijf tips:
1. Loop de route met de klok mee, dan heb je het meeste asfalt in het begin en de natte schoenen op het einde.
2. Je kunt een gedeelte asfalt omzeilen door voor Zoelmond rechts het park De Eng in te gaan en dat door te lopen tot je op de Engsteeg de route weer oppakt.
3. Het eerste bankje staat pas op het einde van natuurgebied De Regulieren (daarna volgen er meerdere). Wees dus creatief of neem iets mee om op te zitten.
4. Heb je geen zin in modder en klei, sla dan het ommetje om de Beusichemse bosjes over en pak in het recreatiegebied de verharde paden.
5. Start je route op zaterdagochtend, dan kun je lekker verse koeken halen op de markt!

Oostvaardersplassen

De Oostvaardersplassen, wie kent ze niet?! Sinds in 2013 de natuurfilm ‘De nieuwe wildernis’ uitkwam, is dit natuurgebied in Flevoland wereldberoemd. Tijd dus om er een kijkje te gaan nemen.

Het is koud en de weersverwachtingen zijn ronduit winters met kans op hagel. Eigenlijk is het al lang lente, maar de natuur trekt zich er weinig van aan. Dik aangekleed stappen we bij het bezoekerscentrum uit de auto. Direct worden we bijna van onze sokken geblazen door de gure wind. We hebben de keuze uit verschillende bewegwijzerde wandelingen en kiezen voor de Zeearend, omdat dit de langste route lijkt te zijn die hier start.

Oostvaardersplassen

Oostvaardersplassen

Het eerste gedeelte lopen we over betonplaten door een klein bos en onder de spoorlijn door naar het Oostvaardersveld. Het uitzicht is weids en op sommige gedeelten heeft de wind ons weer vol te pakken. Ondanks het gure weer zijn er veel wandelaars op de been, die dapper doorstappen. Op een kruising gaat onze route rechtdoor, maar zien we links van ons een vogeluitkijkhut. Daar willen we wel even heen! De weg naar de hut wordt echter doorsneden door het meer en we verwachten aan de andere kant langs de hut te lopen.

De regen blijft gelukkig uit en we houden het een hele tijd droog. Met een grote bocht lopen we naar de weg, waar we eerder met de auto over zijn gekomen en steken deze over. Geen vogeluitkijkhut dus! Aan de andere kant  van de weg is het uitzicht grotendeels hetzelfde met grote open vlaktes en meertjes met hoogstaand water. Het grote verschil is dat er hier paarden grazen. Inderdaad komen we aan de andere kant na het moerasbos de kudde tegen. Ze zijn totaal niet schuw en duidelijk mensen gewend.

Oostvaardersplassen

Oostvaardersplassen

Vlak hierna worden we toch opgeschrikt door een hagelbui. Net als we onze regenjassen hebben aangedaan, is het echter al weer droog. Door deze wisselende weersomstandigheden zijn de wolken in de lucht een prachtig schouwspel. De route loopt over een heuvel en van hieruit kunnen we het gebied duidelijk overzien. Mocht je hierheen gaan, neem dan absoluut een verrekijker mee, want  paarden en runderen zijn van een afstandje nauwelijks van elkaar te onderscheiden.

Het laatste gedeelte van de route leidt ons door een typisch Flevolands bos. Smalle hoge bomen, keurig in gelid, met een heleboel bemoste bomen op de grond. Eenmaal terug bij het bezoekerscentrum zitten we net op tijd aan de thee. Met bakken komt de hagel uit de lucht en slaat op de grote ramen in de zitruimte. Vanaf hier heb je uitzicht over de Oostvaardersplassen en kun je door een dikke telescoop de watervogels van dichtbij bekijken.

Uitzicht vanuit het bezoekerscentrum

De Zeearendroute die wij liepen is ongeveer 5 kilometer lang en volledig geschikt voor rolstoelen en kinderwagens. Op de site van Staatsbosbeheer staan meer routes dan wij op de bordjes zagen staan. Ook de kleuren van de markeringen lijken niet geheel overeen te komen, dus let even op als je een bepaalde route graag wilt lopen. Het bezoekerscentrum heeft gezellige zitjes en een haardvuur en een wand met natuurproducten, waaronder honing met smaakjes en porselein met vogelmotief. Om 17 uur sluiten de deuren.

 

VrijMiWa

Sommige mensen houden een VrijdagMiddagBorrel (VrijMiBo), maar wij doen het vandaag even anders. We starten op de Kortenhoefsedijk om de bloesem op het Oppad te bekijken. Het eerste gedeelte voert al gelijk door een drassig weiland en we zijn blij met onze hoge wandelschoenen. De bloesempracht houdt zich nog een beetje in. Nog een weekje wachten misschien. Wij struinen verder door het strookje bos en komen uit op het weiland naar ’s Graveland.

Oppad-Kromme Rade

Oppad-Kromme Rade

Oppad-Kromme Rade

Het uitzicht wordt weidser en we kijken tot aan de huizen met de oranje daken in Ankeveen. Het smalle pad loopt aan de rand van het weiland langs een sloot en bij nat weer moet dit een drassig stuk zijn. Links van ons maakt een reiger zich uit de voeten, of vleugels eigenlijk, en koeien staan verderop rustig te grazen. Bij ’s Graveland slaan we rechtsaf en steken de drukke N201 over. Hier zien we de Raaisluis die net opengaat, zodat een bootje van het Hilversums kanaal naar de Loosdrechtse plassen kan varen.

We lopen langs het tuincentrum richting Kromme Rade. De Kromme Rade is een landweggetje met een paar huizen eraan, maar verkeer mag er niet komen. We lopen hier tussen natuurgebied Het Hol en de Loosdrechtse plassen in. Nog niet de grote plassen waar je kunt varen, maar het noordelijke moerasland. Na het laatste huis versmalt de weg zich tot een grasdijkje en zijn we alleen tussen wuivend riet, grasland en een paar nieuwsgierige koeien. Helaas blijven we het verkeer op de N201 duidelijk horen. De wind staat blijkbaar ongunstig. Het grasdijkje loopt een paar kilometer door en daar waar de plassen groter worden, zien we de achterkant van de huizen aan de Loosdrechtsedijk. We komen steeds meer mensen met honden tegen, of eigenlijk eerst de honden en veel later de baasjes, want het is hier tot onze verbazing een honden-losloopgebied.

Oppad-Kromme Rade

Oppad-Kromme Rade

Op het einde van de dijk slaat onze route rechtsaf het geasfalteerde Moleneind in, maar de Lambregtskade die hier rechtdoor loopt is eigenlijk veel leuker. Deze kade is onverhard en komt na een paar kilometer uit bij de Vecht. Langs het Moleneind staan luxueuze huizen met gigantische tuinen die soms zo groot zijn dat we het bijbehorende huis niet eens kunnen zien. Dat asfalt stampen tot we op de Kortenhoefsedijk terug zijn is niet zo mijn ding. Toch ben ik blij met onze VrijdagMiddagWandeling over nieuwe en verrassende weggetjes!

Het filmpje van de Raaisluis:

De wandeling is niet gemarkeerd, maar eenvoudig te vinden met onderstaand kaartje. Wij startten op de Kortenhoefsedijk, bovenin op het kaartje, en liepen met de klok mee.

Stoutenburgerpad

Op Strava kom ik prachtige foto’s tegen van het klompenpad Stoutenburg. Dat lijkt me wel wat en vandaag mag ik mee! Vanuit het Oosten van Amersfoort wandel je door een fietserstunnel de natuur in. Het parkachtige terrein verandert al snel in gras en dijkjes en na een paar kilometer hoor je niets meer van de snelweg. Door een wildscherm langs het pad kun je de watervogels bekijken, die op het bord ernaast beschreven staan.

Wildscherm

Overstap Stoutenburg klompenpad

Kippenhok

De lente laat zich al een beetje zien en de zon doet heel hard zijn best om ons een lentegevoel te geven. De grasdijk wordt niet echt modderig en na een klein waterverval in de beek, lopen we een klein stukje over een landweggetje om bij het scheve kippenhok het weiland in te slaan. Hier volgen we de Hoevelakense beek die dwars door de weilanden slingert. Vogels kwinkeleren hoog in de lucht en de jassen blijven uit.

Na de Hoevelakense beek volgen we een gedeelte van de Barneveldse beek en lopen daarna over een stil landweggetje waar we veel leuke kleine paadjes het bos in zien slaan, totdat we de juiste vinden. Hier loopt een smal kerkpad het landgoed van kasteel Stoutenburg op. Bij een veldje spelen kinderen in het water en vangen ze kikkertjes en vlakbij het kasteel worden we verrast op een kabouterhuis in een holle boom.

Kerkpad

Stoutenburg klompenpad

Stoutenburg kasteel

Na het keurig onderhouden kasteel lopen we door een kaal veld waar de zon ongenadig brandt. Aan het einde van het veld zijn we volgens een wegwijzer bijna in Stoutenburg, maar onze weg slaat niet rechtsaf, maar loopt rechtdoor. Al snel zien we de contouren van Amersfoort in de verte opduiken. We lopen langs sportvelden en recent aangelegde recreatieterreinen, totdat we de tunnel naar Amersfoort weer inlopen. We lopen de oase uit en de stad in. En dat alles op een steenworp afstand van elkaar!

De route is twee kanten op bewegwijzerd. Wij liepen de route met de klok mee en begonnen aan de westkant van de snelweg om de route bij De Schammer op te pakken. Bij  Landgoed kasteel Stoutenburg is het officiële startpunt van de route. Hier is ook de enige horeca onderweg.

Bivak in de polder

Op vrijdag krijg ik een berichtje. Of ik zin heb om zaterdag naar de bivak in Flevoland te gaan. Daar hoef ik niet lang over na te denken. De agenda is leeg en het weer wordt eindelijk zoals een lente hoort te zijn, dus ja, graag!

We zijn niet de enigen die door het prachtige weer naar het bivakveld zijn gelokt. Naast ons vieren plus hond zijn er nog zo’n 20 mensen en nog een hond. De honden kunnen het goed met elkaar vinden en al snel vliegt het zand je om de oren als er eentje voorbij sprint. Het kampvuur knettert en rookt vooral. Het hout is vochtig en dat geeft een flinke mist.

Kampvuur

Na de marshmallows, het bier en voor mij de thee, vind ik het wel tijd om mijn slaapzak op te zoeken. Eerst nog even naar het toilet. Dat toilet is een kist waar een gat in zit. Als het licht is, ziet iedereen je zitten. Best raar eigenlijk in deze geciviliseerde wereld. Ik kom er achter dat ik geen lenzenspullen meegenomen heb. Fijn, na zo’n walmend kampvuur met je lenzen in gaan slapen!

Bostoilet

’s nachts moet ik er verdorie nog twee keer uit om te plassen. De tweede keer regent het een beetje, maar echt nat word ik er niet van. Ik kan niet echt meer slapen en zie dat ik niet de enige ben. Fido scharrelt wat rond het kampvuur en is helemaal blij als hij iemand op ziet staan en weg ziet lopen. Helaas voor hem is dat de buurman en komt hij al snel met hangende pootjes terug. In de miezerige regen ontbijten we met van te voren gesmeerde broodjes en thee.
Ondertussen zie ik weinig meer door mijn vieze lenzen, dus besluiten we in te pakken en terug te lopen naar de auto. We nemen een detour door het speelbos dat vlakbij de weg ligt en het is nog best lastig om met je ogen dicht een parcourtje in het bos te volgen!

Goedemorgen!

Eenmaal thuis ruikt echt alles dat mee was naar de rook. De zolder hangt vol met dons en rugzakken en de ramen staan tegen elkaar open. Ik doe maar snel mijn lenzen uit en merk dat ik gesloopt ben. Ondanks dat mijn activitytracker aangeeft dat ik vannacht voldoende heb geslapen, duik ik mijn bed in. Even bijslapen van dit microadventure!

 

Wandelen door drie dalen in één dag!

Duitsers zijn een kei in het maken van kinderwagenvriendelijke wandelpaden, maar soms kom je mooie paadjes tegen, zoals vandaag! We starten in Veilbronn en lopen aan de noordkant het dorp uit en de stilte in. Het eerste dal dat we aandoen is het Wernstal dat breed en groen is. Het pad slingert dieper het dal in langs een pomphuisje en komt langs een natuurlijke bron. Hier zie je op verschillende plaatsen het water uit de grond opborrelen.

Het Wernstal splitst zich en via een bosrijk gedeelte lopen we steeds hoger totdat we op de hoogvlakte uitkomen. Hier kijk je kilometers ver over de akkers en liggen enkele kleine dorpjes. Het uitzicht wisselt met de minuut door de afwisseling van akkers en bospercelen.

Oversteek van de Aufsess!

Via het pittoreske dorpje Draisendorf komen we in het Aufsessertal. Door dit dal loopt het riviertje de Aufess, dat we door het relatief vlakke dal volgen. Al aan het begin van het dal lopen we echter aan de verkeerde kant van het water. De kortste weg naar de overkant is een beetje spannend, maar we houden droge voeten! We volgen het riviertje dat met een grote boog richting Wüstenstein loopt. Vanaf Wüstenstein kun je eventueel met een flinke klim over de graat teruglopen naar Draisendorf. Je komt dan langs een tweetal uitzichtpunten, waar je met helder weer heel ver kunt kijken. Om in Wüstenstein te komen moeten we een flinke klim maken en tegen de tijd dat we boven komen, gaat het regenen. We lopen weer op een hoogvlakte en de wind heeft ons goed te pakken hier.

Het derde dal van vandaag is het Leidinghofertal. Vanuit het dorpje Leidinghof lopen we steil naar beneden en komen in een kloofachtig dal terecht dat volledig groen is door het mos. Het mos lijkt alle geluiden te dempen en we lopen diep onder de indruk door dit unieke stukje natuur. Om ons heen zien we hoge rotswanden en bomen die volledig groen zien van het mos. Waar het dal zich verbreedt groeit gras zo groen als gras bedoeld is en aan het einde van het veld is een klimwand. Aan de ene zijde van het veld staat een houten schuilhut met een vuurplaats ervoor. Tussen de hut en de rotsen komt kristalhelder water uit een leiding in de wand. Dit water wordt opgepompt door een hydraulische pomp die aan de andere kant van het veld bij de Mathelbachquelle staat. Deze pomp werd tot zo’n 50 jaar geleden gebruikt om water omhoog te pompen naar het hoger gelegen dorpje Leidinghof.

Het diep uitgesleten dal slingert verder en we volgen het smalle pad langs de rotsen. We steken de Mathelbach over via een klein bruggetje en lopen via een steile boshelling het breder wordende dal uit, totdat we in Veilbronn terugkomen. Dit is absoluut een prachtige afwisselende wandeling die drie verschillende dalen aan elkaar knoopt.

Wegwijzer bij Leidinghof

Leidinghofertal