Het blauwe uur in Spaarnwoude

Het blauwe uur
Het boek Het blauwe uur inspireerde mij al om in Schoorl te gaan lopen en zet natuurlijk ook aan om dat blauwe uur zelf eens te beleven! Opeens was daar het oproepje op Facebook van Paula of er nog andere gekkies waren die zin hadden om mee te gaan. Niet in Schoorl, maar in Spaarnwoude. En zo staan we ’s ochtends vroeg met zijn zevenen in het diffuse licht van de parking van Snowplanet om het donker in te gaan lopen tot het licht wordt.

Paula heeft er zin in!

Lichtspel

Glibberen en glijden
Het miezert een beetje en door de lichtbundels van de hoofdlampjes dwarrelen al snel wolkjes als je uitademt. Het is even zoeken naar het tempo en onze stemmen klinken opgewonden in het donker. Behalve het pad zie je alleen de directe omgeving waar je je licht op laat schijnen en hoewel het niet stikdonker is, voel ik ons groepje opgeslokt worden door de nacht. Paula loopt voorop en volgt de route van Remco. Remco is geen ochtendmens, dus die is zelf niet mee, maar zijn route is voor ons een mooie leidraad. Al na anderhalve kilometer lopen we verkeerd. Omdraaien en een zijweggetje in. Daarna volgt een MTB-pad en is het meer glibberen en glijden dan lopen. In een schuine bocht glijdt Irma uit en komt erg ongelukkig terecht, waardoor ze moet stoppen. We brengen Irma en Els naar de verharde weg, zodat zij samen terug kunnen.

Singletracks en een touwbrug
Een beetje uit het veld geslagen vervolgen wij met zijn vijven de route. Zou dit ons ook kunnen overkomen? Eigenlijk wel, maar met trailschoenen aan zal het hopelijk meevallen. We lopen al kletsend verder en al snel heb ik geen idee meer waar we zijn. Paula weet telkens weer een leuk paadje en zo volgen we haar een klein paadje het bos in. Hier is het bladerdek zo dicht dat het nu echt donker is. We klimmen over een paar omgevallen boomstammen heen en ik voel me een onwijze hork. Het lopen gaat verder gelukkig goed en we lopen dan ook lekker rustig. De meeste paadjes zijn heel smal, dan weer steken we een verharde weg over en volgens de anderen komen we twee keer langs de paintballclub, maar ik herken niks. Als we weer langs een water lopen, doemt er vanuit het donker een touwbrug op. Gaaf! Gelukkig is het nu even droog en kunnen we foto’s proberen te maken. Met een hoop grappen en grollen komt iedereen droog aan de overkant en steken we vijftig meter verder een brug over het zelfde water over!

Oranje en blauw
De paadjes worden steiler en bochtiger en uiteindelijk staan we bovenop de skiberg. We beklimmen de toren en maken een groepsselfie. Het is nog net te donker om de hoofdlampjes uit te doen, maar dat zal niet lang meer duren. De lucht kleurt oranje, maar of dat door de zon is of de lichten van Schiphol, dat weet ik niet. De route volgt nu een slingerend parcours dat telkens weer dezelfde helling opgaat, soms schuin eroverheen. Ik haal een kamikazeactie uit door schuin naar beneden te jumpen, omdat het pad niet vlak genoeg loopt. Ik begin de hoogtemeters te voelen, maar het is niet ver meer tot de warme chocomel. De lampjes kunnen uit en het licht is van oranje naar vaalblauw gekleurd. Met de opkomst van de zon is de magie van de nacht verdwenen. Oranje of blauwe uur, het was in een woord geweldig!

Els met Chocomel en lekkers!

 

 

Oriëntatietrail in Den Treek

Bucketlist
Veel mensen hebben een bucketlist met dingen die ze graag nog eens willen doen. Bij mij staat oriëntatielopen bovenaan! Vandaag krijg ik de mogelijkheid om hieraan te proeven tijdens een oriëntatietrail in Den Treek. We krijgen een ontvanger en een kaart en mogen op pad. Omdat ik niet weet hoe de controlekastjes werken, loop ik het eerste stuk met Dunja en Marjolein mee. Al snel wordt mij duidelijk dat die kastjes heel eenvoudig werken. Je stopt de ontvanger in het gat en als er een piepje uitkomt, ben je geregistreerd. Ook het navigeren vandaag is ons gemakkelijk gemaakt, doordat op de kaart naast de controleposten ook de route staat ingetekend. Nou ja, gemakkelijk.

Oriëntatietrail

Vertwijfeling
Na de eerste controlepost op de heide gaan Marjolein en Dunja links en ik rechts, omdat ik de korte variant ga doen. Nog geen kilometer verder loop ik verdwaasd om mij heen te kijken. Waar is in vredesnaam de volgende post? Het landschap is open, met her en der bomen, maar helemaal vlak is het niet, waardoor je niet heel ver kunt kijken. Vertwijfeld sta ik weer stil en bestudeer de kaart. Het moet hier ergens zijn! Ik ren weer een stuk terug en sla linksaf over smalle paadjes die langzaam omhoog leiden. Plotseling zie ik een bankje met een glimp oranje. Yes! Gevonden.

Kaartlezen
Op zoek naar de volgende controlepost besluit ik een stukje van de ingetekende route af te snijden door dwars over een heuvel te rennen in plaats van er omheen. Daarna is het even goed navigeren totdat ik weer op het juiste pad kom, maar het lukt en ik zie weer een oranje-witte controlepost. Het kaartlezen en hardlopen tegelijk valt me nog niet mee. Ook lukt het me niet om te onthouden bij het hoeveelste paadje ik weer moet afslaan, dus ik moet regelmatig stoppen om te kijken of ik wel goed ga. Eigenlijk weet ik alleen bij de controleposten helemaal zeker waar ik ben, maar verder loop ik vooral te twijfelen.

Euforie

De route is super mooi. Voor Nederlandse begrippen zit er zelfs best wel wat hoogteverschil in en als ik tijd heb, kijk ik om me heen en geniet van de herfstkleuren. Onderweg kom ik een ouder echtpaar tegen dat zo vriendelijk is om een foto van mij te maken, maar verder zie ik niemand in het bos. Bij de piramide van Austerlitz is het wel iets drukker met wandelaars, maar zodra ik daar weer afsla is het stil in het bos. Het pad loopt hier heel lang naar beneden en ik denk dat ik hier een snelheidsrecord breek! Als ik nog een klein stukje door het bos loop, zie ik tussen de bomen de rode finishvlag. Nog een keer bliepen en ik ben binnen! Ik ben amper een uur onderweg geweest, maar heb voor mijn gevoel de grootste avonturen beleefd. Deze mag van mijn bucketlist af, maar blijft op mijn actielijstje staan!

Heuvels in de Heerenduinen

Op Facebook is de groep IJmuiden (e.o.) loopt hard in de Heeren- c.q. Kennemerduinen heel erg actief. Nu neem ik ‘en omstreken’ even heel ruim, want ik wil daar wel eens hardlopen!  Zo sta ik dus op een regenachtige donderdagochtend ’s ochtends net iets na half acht bij het zwembad in IJmuiden.

Ik maak kennis met Marcel, die voor vandaag de route heeft bedacht en zie Els weer, die er in Schoorl ook bij was. Als we starten is het gelukkig droog en warmer dan ik dacht, dus mijn jack blijft in de auto. Ondanks de trailschoenen lopen we het eerste gedeelte over een verhard fietspad. Dan komen we bij het befaamde wildrooster en lopen direct een heuvelachtig bos in. Nog geen tien minuten later staat Marcel opeens stil. Hertjes! En niet zo weinig ook. Een heel groepje steekt over. Camera’s zitten nog ver weg in plastic, maar toch lukt het om ze te fotograferen. Niet veel verder komen we bij een bunker waar we natuurlijk even in moeten kijken. Het is er wat muf, maar wel droog!

We lopen kriskras door het bos, over heuveltjes en door stukken mul zand. Na een vervallen zwembad en een overwoekerd amfitheater mogen we strak de heuvel op. Nu ben ik blij dat ik mijn trailschoenen aan heb, want het is hier steil en glad. Met de handen op de bovenbenen kom ik hijgend boven. Aan de andere kant vliegen we de heuvel weer af en weer een volgende bult op. We draaien weer een paadje in dat steeds smaller wordt en ik geniet van de omgeving. We lopen nu in open gebied en het aandeel mul zand neemt toe. Ondertussen begin ik moe te worden, maar ik probeer netjes te blijven lopen.

IJmuiden

Terwijl Marcel en Els overleggen over de route heb ik geen idee meer waar we vandaan komen. Marcel neemt wel even een doorsteekje terug. Zo, dat zijn veel mooie single-tracks! Het paadje golft gewoon onder mijn voeten, zo erg slingert het! In het laatste gedeelte komen we een paar wandelaars en hardlopers tegen, maar verder is het zo op de vroege ochtend heel rustig. Bij het zwembad nemen we afscheid van elkaar. Ik vond het heel erg leuk om in een nieuw gebied rondgeleid te worden, dus lijkt je dat ook wat, volg dan de groep op Facebook!

Met dank aan Marcel van Sleeuwen voor de foto’s.

 

 

Alphense elementen

6 november staat al maanden in mijn agenda: De Alphense bergentrail. De dag vooraf krijg ik nog een appje dat het droog weer blijft. Ik heb er zin in!

Als ik ’s ochtends naar het zuiden rijd is het wisselend regenachtig en bewolkt. In Alphen miezert het en ik vind het verrekte koud. Als ik mijn startnummer heb opgehaald, kies ik ervoor om toch nog een extra laagje aan te trekken. Zo sta ik vlak voor de start buiten in de muziektent met een longsleeve, mijn merino-shirtje van Kari Traa en een windjack eroverheen. Ik spreek nog snel een paar meiden die ik op Facebook al een paar keer tegen ben gekomen en dan zijn we weg.

Fotocredits: Rob Pauel

In de miezer glibberen we het dorpsplein af, langs een landweg en dan het bos in. Mijn handen zijn ijskoud, dus nog even mijn jack aanhouden! Al direct tussen de bomen worden de paadjes smaller en lopen we in ganzenmars achter elkaar aan. Het valt mij mee dat ik het groepje bij kan houden en ik loop in een fijn tempo. Mijn jack kan in de rugzak en bij recreatiegebied ’t Zand ga ik helemaal los. We mogen een helling af naar het water en ik neem een hoge  jump het zand in: ‘Jihaa’. Van een andere loper hoor ik dat we vlakbij een grote kuil zijn; de politiepet en inderdaad gaan we daar doorheen. Ik kan mijn lol direct op. Dit vind ik super leuk!

We slingeren verder kris kras door het bos en ik ben volledig de richting kwijt. Gelukkig staat de route prima aangegeven. We lopen een stuk langs een hek bij militair terrein en kruisen daarna de route weer. Even is de verleiding groot om nog een keer dat rondje te lopen, maar ik moet nog een eind, dus ik hou me netjes aan de pijlen. Ondertussen word ik telkens ingehaald, wat op de smalle paadjes soms best lastig is. Helemaal in het zuidelijke puntje van de route word ik ingehaald door iemand die mijn naam noemt. Ik ben totaal verrast, maar de trailwereld is klein! Achter elkaar aan baggeren we door een nat gedeelte en dan volgt een lang recht stuk.

Als ik bij de verzorgingspost komt, regent het weer, of nog steeds. Ik ben het een beetje kwijt. Als je stilstaat is het echter snel koud, dus na twee bekers bouillon en de nodige calorieën ga ik weer verder. Bij een prachtig open veld met geel gekleurde dennen maak ik nog even een paar foto’s van een andere loper. Ik hoop dat ze gelukt zijn! Daarna komen we op een heuvelachtig mountainbikeparcours en ik ben weer helemaal in mijn element. Het lukt me zelfs om de heren met de mutsen redelijk bij te houden.

Nog een keer steek ik de straat over en kom ik langs de ambulance. Daar ga ik bijna door mijn enkel in de berm, maar gelukkig hink ik net op tijd weer terug. De kilometers vliegen voorbij en dan ben ik alweer bij ’t Zand en vanaf hier is het niet ver meer terug naar het dorp. Eenmaal op de landweg kom ik deelnemers tegen die al klaar zijn en mij luidkeels toejuichen. In de druilerige regen loop ik met een big smile onder de finishboog door. Ik ben vies, nat en koud aan de buitenkant, maar die strijd tegen de elementen maakt dat ik volledig in mijn element ben!

Door de regen heb ik weinig foto’s gemaakt onderweg. Gelukkig had Olav Sammelius zijn GoPro mee, wat een treffend filmpje van de route oplevert!