Na twee dagen sneeuw stampen, worden we vandaag wakker in een bijna groene wereld. Vannacht heeft het geregend en een groot deel van de sneeuw is gesmolten. De winterse betovering is verbroken, maar het loopt wel een stuk gemakkelijker!
We rijden naar Bomal om een bewegwijzerde route te gaan lopen. In het dorp is het op de plaatselijke markt even zoeken naar de groene wiebertjes die we vandaag gaan volgen. De kaart biedt uitkomst en eenmaal uit de drukte zien we de eerste wiebertjes op een paal. Over een asfaltweg verlaten we de bewoonde wereld en slaan af een landweg in naar het bos. We mogen gelijk aan de bak, want we moeten de heuvel op. Als we het bos uitkomen en op een open vlakte lopen, ziet Henri opeens een bekend kapelletje. Ik ben even gedesoriënteerd, maar inderdaad. Gisteren waren we hier ook. Weliswaar liepen we de andere kant op en in een stuk wittere wereld, maar het is toch echt hetzelfde kapelletje!
Langzaam maar zeker klimmen we steeds verder omhoog en mijn longen hebben het zwaar te verduren. Al twee weken dacht ik van de griep af te zijn, maar ik lijk volgens Jolanda wel een blaffende zeehond. En dan is Pieterburen nog ver weg! Gelukkig heeft Connie een heleboel dropjes bij zich en zo kom ik toch nog zwijgend boven. Als het pad verspert wordt door een enorme omgevallen boom, moet daar natuurlijk op geklommen worden. Daarna mogen we een blubberpad op dat langzaam richting het dorpje Ozo voert.
We zijn nu op het verste punt bij Bomal vandaan en mogen nu een stuk volle bak naar beneden. In dit gedeelte liggen opeens weer ijsplaten op het pad, dus is het opletten waar je loopt. Beneden komen we uit in het dal bij De L’Aisne waar het pad afslaat en steil omhoog loopt naar de grot van Coléoptère. Hierna volgt een korte klim over single tracks door een prachtig stuk bos. Het pad loopt daarna parallel hoog boven de Ourthe en ik ontdek een klimgebied langs de route. Op een vooruitstekende rots staat een vervallen uitzichtpunt waar je prachtig over het dal kunt uitkijken. We gebruiken de rotspartij ernaast om een fotoshoot-met-dieptewerking te maken. Best spannend voor degenen met hoogtevrees!
Nu is het niet ver meer naar Bomal. We zien de kerk al liggen en zetten nog even aan naar de hoek van de straat. Oversteken is hier vanwege het slechte zicht erg gevaarlijk, dus lopen we terug naar het zebrapad. Even een ‘Abbey Road’ momentje voor de foto. We zijn dan wel niet beroemd, maar de auto’s stoppen toch mooi wel voor ons! Het laatste stukje hobbelen we over de markt waar van alles te krijgen is. We krijgen verbaasde blikken en high fives en staan na dik elf kilometer lopen weer bij de auto. Terug in Bohon lukt het mij met mijn middelbare-school-Frans om bij het zwembad te regelen dat we er mogen douchen. Zo rijden we schoon en voldaan door een groene wereld terug naar Nederland.
