De wolken blijven vandaag laag boven de bergen hangen, dus kiezen we voor een minder hoge top, de Moel Siabod. In het Welsh betekent dit zoiets als ‘gevormde heuvel’ en die vorm is nogal langgerekt.
We starten in Capel Curig, waar we parkeren achter de winkel van Joe Brown. Na een klein ommetje via een boerderij steken we bij het outdoorcentrum Plas y Brenin de weg over. Ondanks het minder mooie weer zijn er drie groepen die kano-instructie op het meer krijgen. Helden! Wij steken de brug over naar de andere kant van het meer en komen dan direct in het bos aan de voet van de Moel Siabod. Het pad volgt de flanken van de noordhelling en stijgt geleidelijk omhoog. Als we boven de boomgrens uitkomen nemen we even pauze en genieten van het uitzicht op het dal.
Vanaf hier wordt het pad steeds natter en moeten we af en toe even zoeken om geen natte voeten te krijgen. Als we eenmaal uit het grasland en op de rotsen staan wordt het pad steeds steiler en krijgt de wind vat op ons. Op deze hoogte is ook geen schaap meer te bekennen, want ja, wat hebben die hier te eten? Als we op de kam staan, hebben we een geweldig uitzicht en als het helder was geweest hadden we zo de Snowdon aan kunnen raken. De toppen van de hogere bergen liggen echter allemaal in de wolken, dus we hebben er goed aan gedaan om de Moel Siabod te kiezen.
De Moel Siabod is eigenlijk een langgerekte bergrug, waar we nu bovenop staan. De ondergrond bestaat hier uit grote rotsblokken en van een echt pad is geen sprake meer. We volgen de bergrug in oostelijke richting en moeten regelmatig een stukje afklimmen of omlopen om een rots verder te komen. Als we eenmaal uit de rotsen zijn, houden we een langere pauze en proberen we de plaatsjes die we her en der zien liggen met behulp van de kaart te benoemen. Dat valt lang niet altijd mee merken we. Vanaf hier is het pad goed te volgen, al moet je om droge voeten te behouden af en toe wat moeite doen. Een boer drijft met zijn quad en een hond al zijn schapen door een hek de hoger gelegen velden op. Een stuk lager zien we dat hij er eentje vergeten is.
Terug in de lodge vertel ik trots aan een local dat ik vandaag op de Moel Siabod heb gestaan. Hij kijkt me niet begrijpend aan en na mijn uitleg van de route, roept hij uit: ‘Oh, de Moel Siabod!’. Jawel. Mijn Welsh heeft nog wat oefening nodig!
buitensportenblog 