Grosses Sidelhorn

Berghaus Oberaar
Sinds begin juli werk ik op 2383 meter hoogte in de prachtige bergen van Zwitserland. Als ik geen wc’s poets, bedden verschoon of de vaatwasser in- en uitruim, sta ik direct buiten de deur op een bergpaadje! Ik hoef dus niet te bedenken wat ik op mijn vrije dag ga doen, alleen nog waar!

Die falsche Fährte
De huisberg is de Sidelhorn. Stiekem heeft die nog een grote broer: De Grosses Sidelhorn en dat is mijn doel voor vandaag. Na een klein stukje rood-wit gemarkeerd wandelpad sla ik bij de Bäregghütte rechtsaf en volg de blauw-witte markering. Het pad is meer een vaag spoor en verdwijnt al snel in een blokkenterrein. Boven mij zie ik meerdere groepjes mensen lopen die ik al snel inhaal. Nu ik dichterbij ben, begrijp ik waarom ze zo langzaam lopen: Elk groepje bestaat uit minstens een begeleider en een gehandicapte wandelaar die zijn uiterste concentratie nodig heeft om door het terrein te komen. De markering is inmiddels heel spaarzaam en ik volg instinctief het voorste groepje. De begeleider waarschuwt mij echter dat zij van de route zijn afgeweken en dat ik dus verkeerd loop. Gelukkig is het terrein redelijk overzichtelijk en kan ik na een korte traverse een stukje omhoog klauteren en daar zie ik zowaar weer een blauw-witte markering!

Grosses Sidelhorn

Grosses Sidelhorn

Kraxlspaß
Ik probeer nu de markeringen in de gaten te houden en na het kruisen van een paar sneeuwvelden kom ik op het Gestlerlicke. Hier staat een hutje, ingebouwd tussen de rotsen op een prachtige plek hoog boven het dal! Helaas zit er een dik hangslot op de deur. Vanaf hier gaat de route zonder markeringen westwaarts over de Aaregraat naar de top van de Grosses Sidelhorn. Er zit een drietal mensen voor mij op de graat, zodat ik een richting heb die ik aan kan houden. Al snel sta ik op een schuinliggend puntig rotsblok dat aan alle kanten steil naar beneden loopt. Ik loop weer terug en probeer te ontdekken of de route onderlangs loopt, maar dat is minstens dertig meter lager. Ik kom terug bij het rotsblok en zie dan opeens een schlingetje in een Sanduhr. Dan moet het toch de bedoeling zijn om hierlangs te gaan. Met mijn handen hou ik mijzelf aan de bovenrand van het blok vast en schuifel met mijn voeten over een richel naar rechts. Dan kan ik op een bandje stappen en volgt nog zo’n blok. Het is spannend, maar wel heel erg leuk! Vanaf hier gaat een grote blokkengraat omhoog en is het telkens zoeken naar de handigste weg.

Grosses Sidelhorn

Gipfelblick
In de routebeschrijving wordt geadviseerd om de grote rood-gele pilaar via de zuidkant te passeren. De pilaar kun je niet over het hoofd zien, maar toch sta ik nog net iets te hoog voor de uitwijkroute. Ik moet een klein stukje afklimmen en vind hier de enige markering in de route: een rode verfstreep. Als ik voorbij de pijler ben, moet ik de graat weer op zien te komen. Het blokkenterrein is heel onoverzichtelijk, maar ik ben inmiddels zo dicht achter het groepje voor mij, dat ik hen grotendeels kan volgen. Het is een Zwitserse man met twee jonge kinderen aan touw. Daardoor zijn zij iets langzamer en haal ik ze op het laatste stukje naar de top nog in. Ik maak een paar foto’s van hen, die ik ze later toestuur. Vanaf de top kun je Berghaus Oberaar waar ik werk net niet zien. Wel heb ik uitzicht op de grote jongens aan de oostkant van de Berner Alpen zoals de Oberaarhorn en de Finsteraarhorn.

Grosses Sidelhorn

Hochstgeschwindigkeit
Vanaf de top daal ik weer af richting Gestlerlicke. Het valt niet mee om de makkelijkste route te vinden en vlak voor de rood-gele pilaar ga ik te vroeg de graat af en beland in een puinhelling waar de permafrost zich al flink heeft teruggetrokken. Met wat schuifwerk kom ik weer op vaster blokkenterrein uit en kan ik met route zoeken verder. Vanaf de Gestlerlicke volg ik de Aaregraat verder naar het Oosten. Hier zijn wel blauw-witte markeringen, maar die zijn erg summier. Een paar keer sta ik op een rotsblok waar ik niet vanaf kom en telkens als ik denk dat dit wel het laatste topje is, komt er weer een volgende. Uiteindelijk kom ik uit op de Triebtenseelicke en vanaf hier loopt een goed wandelpad naar beneden naar de Triebtensee. Ik kan eindelijk volle bak naar beneden rennen en dat voelt geweldig! Veel sneeuwvelden zijn inmiddels gesmolten, dus de enige obstakels zijn de stenen en het water op het pad. Eenmaal boven de Triebtensee heb ik weer een prachtig uitzicht op de Oberaargletscher, maar mijn camera is al een tijdje leeg. Ik heb echter nog genoeg vrije dagen om hier nog eens terug te komen en de ontbrekende foto’s te maken!

De route